Trix maakte een hoop mee in haar leven. Na de dood van haar tweede echtgenoot in 2019 viel ze in een diep en duister gat. Vrijwilliger van de Regenboog Silke bracht kleur en evenwicht in deze donkere periode. Het contact met Silke brengen weer kleine schitteringen in haar bestaan!
Trix van Zwieten-Kokkedee is 78 jaar en woont in Diemen. Door een hartaandoening is ze snel moe. Familie waarop ze kan terugvallen heeft ze niet. Na het overlijden van haar man werd Trix’ wereld steeds kleiner en zwarter. Ze had ze moeite zich staande te houden. Vers verdriet en onverwerkte trauma’s uit het verleden maakten haar leven zo zwaar, dat ze soms niet verder wilde. In de hulpverlening zag ze op een bepaald moment geen heil meer. Trix brak met haar vaste persoon van de GGZ en lag in de clinch met de huisarts en met het bureau voor huishoudelijke hulp. Ze voelde zich eenzaam en door niemand begrepen. Alleen bij een aardige buurman durfde ze af en toe aan te kloppen.
Kleine schitteringen
Coördinator Sydney van De Regenboog Groep ging op zoek naar een vrijwilliger die haar wat zou kunnen afleiden van haar negatieve gedachten. Met de eerste persoon die Sydney aandroeg had Trix geen klik. Toen stelde hij, in de donkere dagen voor Kerstmis, Silke Riensema (23) aan haar voor. Deze tweedejaars studente toegepaste psychologie aan de Hogeschool van Amsterdam was een maand daarvoor begonnen aan een stage bij De Regenboog Groep. De koppeling van een jonge vrouw die nuchter en begripvol luisterde naar de verhalen van een uit het lood geslagen dame op leeftijd bleek een gouden greep. De bezoeken brachten kleine schitteringen in het bestaan van Trix.
Gehoord en gesteund
Trix: “Elke dinsdag kwam Silke vanuit Purmerend naar me toe. Ze is ruim vijftig jaar jonger dan ik. Maar ik merkte dat ze zich in mij kon verplaatsen. Ik vertelde over mijn man, die was genezen van longkanker en vervolgens leukemie kreeg. Op het eind kon ik in het hospice geen afscheid van hem nemen, omdat ik zelf door hartfalen in het ziekenhuis terecht was gekomen. Mijn verdriet daarover, met de bijbehorende tranen, deelde ik telkens weer met Silke.”
Silke: “Ik vond het belangrijk dat ze zich gehoord en gesteund voelde, gaf haar volledige aandacht. Ook vertelde ik dingen over mezelf, over mijn verleden, mijn familie, de studie, het samenwonen met mijn vriend en over praktische, alledaagse dingen, bijvoorbeeld wat we die avond zouden gaan eten. Zo bracht ik evenwicht in zwaar en licht en probeerde ik Trix’ zinnen wat te verzetten.”
Zelfvertrouwen
Inmiddels gaat het een stuk beter met Trix. Ze heeft goede afspraken met het bureau voor huishoudelijke hulp gemaakt en het contact met de huisarts is hersteld. Kortom: ze heeft weer meer de regie over haar eigen leven. Tevreden: “Ik sta weer op eigen benen, ondersteund door De Regenboog Groep. Sydney en Silke zijn er voor me als ik het op sommige momenten toch even niet zie zitten.”
Silke: “Ik vind het mooi dat ik haar kan bijstaan en dat ze die hulp waardeert. Dat geeft mij als stagiaire en toekomstig zorgverlener het zelfvertrouwen dat ik op de goede weg ben.” Trix: “Ze heeft er echt gevoel voor! Ik heb het enorm getroffen met haar. Een tijdje terug stelde ze voor om me een keer mee te nemen naar het restaurant waar haar vriend kok is. Zo lief!”
Contact in tijden van corona
Door de Corona-crisis is het er nog niet van gekomen. Silke en Trix hebben elkaar al even niet gezien. Silke: “In plaats daarvan bellen we een paar keer per week. Trix mag mij ook altijd een bericht sturen als haar iets dwars zit. Trix: “Het is fijn dat ik in deze moeilijke tijd op Silke kan terugvallen. Maar ik houd rekening met haar leven, ik wil haar niet te veel afleiden van haar studie en haar vriend.” Verheugd: “Aanstaande donderdag zie ik haar voor het eerst weer, als de foto voor dit artikel gemaakt wordt. Ze vroeg: ‘Zal ik wat lekkers meenemen?’ Ik zei: ‘Dat hoeft niet hoor Silke. Het belangrijkste is dat je jezelf meebrengt!’”
Tekst: Iris Stam Fotografie: Bas Evers