LHBTIQ+-buddy

Op 19 december ontving de Regenboog Groep uit Amsterdam de Tom Sebastiaan Gans Prijs van het Oranjefonds. De Regenboog krijgt de prijs voor haar werk met homo-mannen, lesbische vrouwen, bi-seksuelen en transgenders met een vluchtelingen achtergrond (LHBT-statushouders).

Roze Zaterdag, een dag die sinds 1977 bestaat en dit jaar in Leeuwarden gevierd zal worden. Ook bij de Regenboog zit er veel roze in ons bloed. Bij onze afdeling voor LHBT+ wordt de hele week hard gewerkt aan acceptatie en steun voor onze LHBT+ deelnemers. Soms met wel héél bijzonder resultaat... Aan het woord is onze eigen Martine Drabbe, deze goedlachse heldin koppelt LHBT+-ers met psychiatrische problematiek, zowel Nederlanders als vluchtelingen, aan LHBT+ vrijwilligers. Ze helpt ieder geslacht, maar is vooral gemoeid met de lesbische deelnemers. Welk probleem lost dit project eigenlijk op? “Eenzaamheid, onbekendheid met de stad, onbekendheid met de gayscene. Het helpt mensen die geen  -of een heel klein netwerk hebben- om te praten over hun geaardheid. Maar ook geeft het een moment van ontspanning. Het kan vervolgens ook stimulerend zijn dat ze gaan werken, of vrijwilligerswerk gaan doen. Ik doe dit niet zo'n twee en een half jaar en heb 28 koppelingen lopen, soms hele bijzondere..." Vertel! "Zoals je kan verwachten is het heel divers en hebben geaardheid en cultuur soms hele heftige raakvlakken. Zo begeleid ik een Marokkaanse transvrouw, al jaren in Nederland en dertig jaar imam geweest. Halverwege de vijftig, een gezin met kinderen en een paar jaar geleden uit de kast gekomen. Helaas heeft zijn familie afstand van hem genomen. Ze is nu thuis als vrouw gekleed, maar nog niet in transitie.  Of een lesbische, licht verstandelijk beperkte vrouw. Haar intelligentieniveau kan je vergelijken met een kind van zes à zeven jaar. Als ze even geen maatje heeft, hangt ze bijna dagelijks aan de lijn of er al iemand gevonden is. En dat is soms moeilijk: er zijn niet zo makkelijk lesbische maatjes te vinden." Waar komt dat door denk je? "Tja, vertel mij het maar…. Oké, dit zijn mijn woorden maar ik heb het gevoel dat als lesbische vrouwen eenmaal een relatie hebben, klaar zijn en dan gewoon op de bank gaan zitten, haha. Bij de mannen komen er hordes vrijwilligers, ze lijken solidairder." Hoe ervaar jij je werk? "Het is leuk en heel afwisselend werk. Ik ontmoet heel veel verschillende mensen, zowel vrijwilligers als deelnemers. Het is erg leuk als een koppeling slaagt en als als mensen blij zijn met elkaar en als ze er wat aan hebben. Ik voel me eigenlijk gewoon een koppelaarster, zonder de verborgen agenda van een relatie." Heb je nog één bijzondere anekdote voor ons? Nou en of. Een Japanse, non-binaire uitwisselingsstudent (21) werd vrijwilliger bij ons. Ik koppelde ‘hun’ aan een Nederlandse transvrouw (van man naar vrouw) van 55, die Hello Kitty fan is. Ze was aangekleed als Hello Kitty, had een panty aan van Hello Kitty, heeft thuis een dekbed, alle accessoires... Noem maar op! En ze is twee meter lang. Sinds het moment dat ik ze aan elkaar koppelde, was er een soort van energie tussen deze twee. Na vijf maanden werd ik opgebeld of ik langs wilde komen om iets te komen drinken want ze wilden me wat vertellen. Ze hadden een relatie! Toen heb ik de koppeling bij ons gestopt en ze heel veel geluk gewenst, want zo werkt dat. En wat denk je? Een maand later krijg ik het verzoek om getuige te zijn voor hun huwelijk! Dat heb ik gedaan. Het was op alle fronten een bijzondere dag die ik niet snel zal vergeten!"

Hij is dj en feestorganisator, al sinds de jaren tachtig. Een van de stichters van de houserevolutie in Nederland. Schrijver van twee romans: Pandaogen en Nachtdier. Joost van Bellen (60) wil niet alleen aan de feestkant van het leven van waarde zijn. “Draaien is iets magisch en de dansvloer verbroedert, maar ik wil meer doen met mijn leven.”