De komende maanden gaat onze stagiaire Aline aan tafel bij alle Buurtrestaurants van Amsterdam. Ze proeft het eten en de sfeer, en vertelt jou waar je het beste voor 5 euro kunt eten in Amsterdam! #culinair #recensie
***********************************************************************
Waar: Hembrugstraat 156
Wanneer: vrijdagavond 18.00
Kosten: 5 euro
In een kolossaal gebouw (vermoedelijk voorheen een school) in stijl van de Amsterdamse School bevindt zich in een rustige straat in de Spaarndammerbuurt buurthuis De Horizon.
De verwachtingen zijn vanavond hoog omdat ik heb vernomen dat chef-kok Edith van De Horizon uitmuntend kookt. De blijdschap is dan ook groot als bij binnenkomst Edith inderdaad chef-kok van deze avond blijkt te zijn (samen met anders chef-kok, vanavond kok Geert én een voltallig kookteam, die naar Edith’s zeggen evenveel credits verdienen).
Omdat we niet kunnen kiezen waar te gaan zitten (er zijn drie tafels van acht, en drie tafels van vier) nemen we nog even plaats in de binnentuin. Twee heren vanuit de keuken komen bij ons aan tafel roken. De een, sigaar met filter, werkt net 2 maanden bij De Horizon is werkloos, en is blij dat hij wat te doen heeft en niet elke dag de hele dag televisie hoeft te zitten kijken. De ander, zelf gemaakte sigaret, werkt hier al 1,5 jaar, en ziet dus geen reden om er niet mee door te blijven gaan. De interactie, interesse en openheid zijn nu al (we zijn nog niet aan tafel gegaan) volledig des De Regenboogs, en ik voel me daar uitermate prettig bij.
Mijn tafelgenoot Josien en ik bestuderen het soort mensen dat vanavond bij De Horizon eet. Josien vraagt zich af of zij, hoogopgeleid en met prima betaalde baan, wel tot de doelgroep van de buurtrestaurants behoort. Voor zover ik weet, zeg ik haar, is er echter geen doelgroep van de buurtrestaurants. Iedereen, jong of oud, arm of rijk, sociaal of niet sociaal, gek of niet gek (eigenlijk is iedereen ‘gek’), is meer dan welkom.
We gaan aan tafel en krijgen een eerste gang: gazpacho. Edith licht toe dat het niet gazpacho ‘andaluce’ is, zoals vermeld op het menu, maar gazpacho ‘een ander Spaans woord met een –s’ met zoete meloen. De tafels zijn kort en onze drie buurmannen en wij zitten dicht op elkaar waardoor mijn aantekeningen maken opgemerkt wordt. Eén van onze buurmannen vraagt dan ook of ik recensies schrijf en ik besluit vanavond, om toch een beetje undercover te blijven, de aantekeningen mentaal te maken.
Met een van onze buurmannen raken wij in diepgaande gesprekken verwikkeld. Hij, voorheen in de technologie nu lerende voor counselor, is wereldwijs, en heeft zich zelfs verdiept in de sociologie (waar Josien en ik voor hebben gestudeerd). De gespreksonderwerpen volgen elkaar in rap tempo op: van door zelfreflectie je gevoel leren kennen om zo authentiek zelfsturend te kunnen zijn, naar sociologische theorie, naar de betekenis van leeftijd, en een evenredig gebruik van het lichaam over links en rechts, enzovoorts. Mijn al overwerkende hoofd dwaalt weleens af van de gesprekken, en op die momenten laat ik mijn ogen rusten op de prachtig gekapte, mooi geklede en gracieus bewegende drie dametjes die op de tafel achter Josien zitten. Ik meng me weer in het gesprek als het onderwerp ‘hipsters’ aangebroken wordt, en Josien en ik aan de 51-jarige man moeten uitleggen wat dat eigenlijk is…
De tweede gang, een voor het oog schitterend bord met roseval aardappels met paprika-knoflook-saus, een salade met gekleurde tomaatjes, olijven en avocado, en een mooi stukje gebakken dorade, doet ons zeer goed smaken. Een van onze andere buurmannen laat weten dat hij het moeilijk eten vindt, dat de sla moeizaam op zijn vork geprikt raakt, en ik laat hem mijn sla-schuif-methode zien. Nooit te oud om te leren.
Tijdens en na de derde gang van een bolletje zwart sesamzaad-ijs en een bolletje groene thee-ijs leren wij onze andere buurmannen kennen. Josien en ik bestuderen de foto van De Horizon die aan de muur hangt, en vragen ons af van wanneer de foto is. Mijn indruk is de jaren ’60, en buurman Bart (morgen gitarist op de Noordermarkt, maandag publieksmedewerker in Artis, en voorheen postbode) bevestigd mijn indruk. Maar, zeker weten zal buurman Bram het, die niet geschiedkundige is, maar die ouder is dan Bart en daarmee de jaren ’60 het meest heeft meegemaakt. Bram blijkt journalist te zijn en complimenteert mij op het gebloemde tweedelige pak dat ik draag, waarover ik vol trots weet te vertellen dat het van mijn oma is geweest.
Als ik Josien vraag naar hoe ze gegeten heeft, antwoord ze volmondig: “heerlijk”. Vooral de soep, met de onverwachte watermeloen, vond zij briljant. Gezellig napratend over een voor haar bijzondere en voor mij al weer vertrouwde avond, fietsen wij door een eindelijk doorgebroken zon naar huis.
Wil je meer weten over de Buurtrestaurants of zelf een keer mee eten? Check http://www.deregenboog.org/regenboog-buurtrestaurants voor meer informatie!
