Partner- en familieondersteuning (PFO)
Het kan heel ingewikkeld zijn als je partner of een ander familielid verslaafd is of psychiatrische problemen heeft. De kans is groot dat je te maken hebt met complex gedrag. Jij maakt je zorgen en je wil de ander graag helpen, maar je weet niet hoe.
Als geven om zelfzorg vraagt
Bij partner- en familieondersteuning (PFO) zijn we er voor jou. We luisteren naar jou verhaal over het gedrag van je verslaafde partner of naaste met psychische problemen. Samen staan we stil bij wat het gedrag van de ander met jou doet. Zo ontstaat er steeds meer helderheid over de situatie en hoe jij hiermee om wilt gaan. Je krijgt weer zicht op wat voor jou belangrijk is, en leert daar stapje voor stapje weer naar te handelen.
Kant en klare oplossingen bestaan niet, maar we werken samen met jou aan het verbeteren van je situatie.
Aarzel niet contact met ons op te nemen. In een persoonlijk gesprek kunnen we het beste bepalen hoe we eventueel verdergaan. Gebruik ons aanmeldformulier hieronder of bel ons op 020 531 76 00. Mailen mag ook naar pfondersteuning@deregenboog.org
‘Het is heel fijn te praten met iemand die niet oordeelt.’
Roswitha (42 jaar)
‘Het is heel fijn te praten met iemand die niet oordeelt. Van de gesprekken heb ik geleerd meer mijn eigen behoeften voorop te stellen. En zo vervolg ik nu steeds zelfverzekerder – en vanzelfsprekender - mijn eigen weg’
‘Eerst durfde ik niet goed te praten’
Sarah (59 jaar)
‘Eerst durfde ik niet goed te praten over mijn verslavingsgevoelige familieleden en kinderen. Door de gesprekken met Partner- en Familieondersteuning valt alles wat beter op zijn plaats’
Je partner is verslaafd! Je staat er niet alleen voor.
Heb jij een naaste met een verslaving en/of psychiatrische problemen en weet jij niet hoe je hiermee om wilt gaan? Bel, mail of vul het aanmeldformulier in. In een vrijblijvende kennismaking kijken we samen of wij iets voor je kunnen betekenen.
‘Dat ik hier niet meer alleen in sta, geeft me lucht en steun’
Kees (75 jaar)
‘Ik woonde samen met een man die zich steeds vreemder ging gedragen. De spanningen liepen hoog op. Ik trok het niet meer en mijn huisarts verwees mij naar De Regenboog. Hier kon ik mijn verhaal kwijt en werd er zonder oordelen naar me geluisterd. Tijdens de gesprekken werd mij een spiegel voorgehouden en werd ik aan het denken gezet. Dat ik hier niet meer alleen in sta, geeft me lucht en steun’