Douchen doet hij bij inloophuis Blaka Watra, slapen in een tentje. Het verhaal van de 32-jarige Rodrigo Costa, ooit natuurkundestudent, nu straatmuzikant.
Onder zijn rode muts en vrolijke lach, draagt hij een T-shirt met Lula erop, de meest linkse president die Brazilië heeft gekend. “Father of the Poor”, zucht Rodrigo. Ondertussen verontschuldigt hij zich voor de zweetplekken in het shirt. Om drie uur is hij aan de beurt voor een douche bij ons inloophuis Blaka Watra. Daarna gaat hij de straat weer op, fris gewassen, met zijn gitaar. ‘s Avonds keert hij terug naar Blaka Watra, oftewel: zijn bonenparadijs. “Ze maken hier vaak iets klaar met bonen, daar ben ik mee opgegroeid in Brazilië.”
Rodrigo leerde als kind gitaar spelen van zijn vader en zingt het liefst in zijn eigen taal, Starman bijvoorbeeld van Bowie. “Há um Starman esperando no céu”, neuriet hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Soms zingt hij in het Engels, nummers van Bob Marley of the Doors. This is The End staat er op zijn rechteronderarm getatoeëerd, op de linker: My Only Friend.
Ook heeft hij een tatoeage van een golfende grafiek die hem herinnert aan zijn studententijd. De natuurkundestudent houdt zielsveel van zijn land, maar het leven is er duur. Drie maanden geleden besloot hij er weg te gaan, op de vlucht voor de inflatie, zegt hij zelf. “Roomkaas kost in Brazilië tien euro, hier zeventig cent!”
Hooguit een paar tientjes per dag
Met zijn gitaar hoopt hij geld te verdienen in Europa: Parijs, Amsterdam en straks Londen. “Parijs is de stad van de kunst”, gebaart hij met wijd gespreide armen. “Ze laten je er overal muziek maken. Nergens word je weggestuurd. En de hostels zijn er nog te betalen. In Parijs betaal je twintig euro per nacht, in Amsterdam vijftig.”
Als straatmuzikant in Amsterdam verdien je hooguit een paar tientjes op een dag. Daar kun je geen hostel van betalen. Vandaar dat tentje. Wat ook een beetje tegenvalt in Amsterdam, zijn de strenge regels voor muzikanten. “De politie zegt dat ik op de Dam moet gaan staan, daar mag het wel of buiten het centrum. Maar ik heb geen versterker, ik heb alleen mijn gitaar. Dus zoek ik altijd een plek waar de akoestiek goed is, in het winkelcentrum vlakbij de Dam bijvoorbeeld. Maar ja, dan komen er meteen agenten naar me toe. Die zijn trouwens heel aardig in Nederland, zeker in vergelijking met Brazilië.”
“Ineens besloot hij de boete te betalen die ik nog op zak had”
Het publiek heeft vaak haast. De meeste mensen lopen Rodrigo voorbij, sommigen geven hem in het voorbijgaan nog even snel een euro. Een enkeling staat stil en wil zijn verhaal horen. “Ik heb een keer vijftig euro gekregen van iemand. Die man kwam ook uit Brazilië. Hij hoorde me zingen in het Portugees en we raakten aan de praat. Toen kwam er ook nog een Nederlander bij staan die ineens besloot de boete te betalen die ik nog op zak had: 53 euro! Ik wist niet wat me overkwam!”
Wat mag er eigenlijk in Amsterdam?
Straatartiesten hebben in Amsterdam geen vergunning nodig. Er zijn wel enkele regels die ze moeten naleven, zoals maximaal een half uur optreden op één plek en daarna minimaal honderd meter opschuiven. In de meeste straten in de binnenstad is optreden verboden. “Dat heeft te maken met overmatige drukte in het gebied en de overlast die het met zich mee kan brengen”, aldus de woordvoerder van stadsdeel Centrum. Ook heb je je als straatmuzikant aan bepaalde tijden te houden: voor negen uur ‘s ochtends en na elf uur ‘s avonds is optreden verboden.
Tekst & fotografie: Nicolline van der Spek