De grote liefde van Hans Kolderman (1966) heet Spike. Hij laat hem vier keer per dag uit. Soms gaat Celine mee, zijn wandelmaatje van De Regenboog Groep.
Spike is een ruige jongen, sommige mensen lopen zelfs een blokje om als ze hem zien aankomen. Hans heeft daar wel begrip voor, Amerikaanse Staffords hebben zo hun reputatie. Alleen is het helemaal niet nodig, benadrukt Hans, terwijl hij samen met Celine Demey over het krakende ijzige loof van natuurtuin De Wiedijk loopt.
"Kijk nou!", wijst Celine. Spike rolt door het bevroren gras. "Ik word altijd heel vrolijk van Spike. Zelf heb ik geen hond. Ik woon te klein en heb een baan. Zolang je niet de tijd hebt om goed voor een hond te zorgen, moet je er niet aan beginnen." Celine komt uit België en woont nu vijf jaar in Amsterdam. De meeste van haar vrienden zijn expats. "Door hondenmaatje te zijn van Hans, krijg ik een meer authentieke band met Amsterdam. Hans is hier geboren en getogen en heeft heel veel verhalen."
Altijd gespreksstof
Een makkelijke prater is Hans alleen niet. Hij heeft tijd nodig om iemand te leren kennen. Iets met vertrouwen, kat uit de boom. "Vroeger ben ik vaak teleurgesteld door mensen, daardoor ben ik nog steeds wat achterdochtig. Ik sluit me snel af, maar door Spike ga ik weer naar buiten. Zonder hem zat ik de hele dag thuis op de bank tv te kijken. Daarom zocht ik ook een wandelmaatje. Dat leek me gezellig, dan zou ik wat meer onder de mensen komen." Aanvullend vertelt Celine dat ze het altijd luchtig houden en het allemaal heel moeiteloos gaat. “Als je wandelt, hoef je elkaar niet aan te kijken. En met een hond heb je altijd gespreksstof."
"Je kan beter een hond nemen dan antidepressiva"
Met een hond móét je wel naar buiten
Het onderwerp van gesprek is ondertussen klaar met rollen en besluit aan de voeten van zijn baas te gaan zitten. Op zijn dooie gemak kijkt hij eens rond wat het bos nog meer te bieden heeft. "Spike haalt me uit mijn depressiviteit", begint Hans te vertellen. "Echt hoor, je kan beter een hond nemen dan antidepressiva. Met een hond móét je wel naar buiten. Verder heb ik dyslexie en kan ik niet goed lezen en schrijven. Als ik bijvoorbeeld een brief van de belasting krijg, raak ik helemaal in paniek. Dan denk ik: volgende week staan ze voor mijn deur en halen ze mijn hele huis leeg. Terwijl zo'n brief helemaal niets hoeft te betekenen, soms krijg ik zelfs geld terug. Maar zodra ik in de paniekmodus zit, kan ik mezelf er niet meer uithalen. Als ik dan een stukkie met Spike ga lopen, kan ik het van me afzetten. En eenmaal weer thuis is de paniek verdwenen of in ieder geval een stuk minder."
Een ander leven
De wandeling krijgt een vervolg en gaat onder het viaduct door richting de Sloterplas. Aan de waterkant liggen de relikwieën van een ander leven: slaapzakken, boodschappentassen. Buitenslapers, Hans weet er alles van. Op zijn tweeëntwintigste raakte hij dakloos en verslaafd. Van dat leven kent hij De Regenboog Groep ook. "Bij de Regenboog kon je altijd even naar binnenlopen en je opwarmen."
Oppas voor heilzaamheid
Nu is de Regenboog opnieuw op zijn pad gekomen. Door Spike. "Ik zou vorig jaar met een andere zorgorganisatie, HVO Querido, op vakantie gaan, maar Spike kon niet mee. Toen stuurde mijn mentor me een linkje van De Regenboog Groep. Ik dacht: hé, die ken ik nog van vroeger. Maar nu kwam ik bij de afdeling Dier&Vriend terecht. Naast wandelmaatjes regelen zij namelijk ook oppasadressen voor huisdieren. Bijvoorbeeld als hun baasje moet worden opgenomen. Ook voor Spike vonden ze een adres, waardoor ik mee kon met HVO.”
Trillen van blijdschap
Hans besluit met een ode: “Toen ik na zes dagen terugkwam, was Spike zó blij me weer te zien, dat hij helemaal op zijn benen stond te trillen. Dat is het mooie van honden: de liefde die je van honden krijgt, kan je met niks vergelijken."
vrijwilligerswerk@deregenboog.org (als je wandelbuddy wil worden) dierenvriend@deregenboog.org (als je vragen hebt over de projecten van Dier&Vriend)
Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon