Het vriest dat het kraakt en dus heeft de gemeente ons gevraagd ook een nachtopvang voor de dak -en thuislozen te openen, ter ondersteuning van de winterkoudeopvang. Deze nacht doen we verslag vanuit ons inloophuis Makom.
19.45 uur. Ik bel aan bij Makom, de deur gaat open. Een vriendelijke vrouw zegt me: "sorry we're closed". Wat klopt, maar ik vertel dat ik in de nightshift kom helpen. Nog voor ik iedereen een hand heb kunnen geven heb ik al tafels in mijn handen en trek ik stapels stoelen aan de kant. Eerst werken, dan lullen. Behalve voor Ralph. Die kan het tegelijk.
20.00 uur het team doet een evaluatie van de dag. Ik krijg een chocomel en luister.
20.15 uur Benyounes, mijn collega en baas vanavond komt binnen. Kathleen stelt ons voor en zegt me hoe belangrijk hij is voor Makom en de Kloof. En dat hij een bijzonder verhaal heeft. Ik zie guitige ogen, excusez le mot, in een doorleefd gezicht. Ik bedenk me dat ik Ben ga interviewen. Later. Als de gasten slapen en wij over ze waken.
20.30 uur De bel gaat. Stipt om half 9. Ze zijn op tijd. Ik heb lijstdienst en check de namen. Het gaat even mis bij een reusachtige Bulgaar die toch echt Marjan blijkt te heten. Al schrijf je het anders. Edoch, alles komt goed.
20.50 uur Dikke linzensoep en tosti's uitserveren. Benyounes is consequent: een tosti per persoon, maar de hongerige gasten hebben ook wel door dat ik echt niet weet wie er al een tosti heeft gehad. Als Ben even weg is weten ze me te vinden. Logisch.
21.10 uur De helft ligt in hun veldbed te slapen of lezen. Voeten steken onder dekens uit. Er zijn een paar lolbroeken bij aan de tafel, iemand draait Guns 'n Roses. De hele tijd. Totdat 'ie daddy cool uit zn playertje laat knetteren. Een kleine opleving gaat door de zaal. Iemand headbangt. En het wordt weer rustig.
21.15 uur Deze pindakaas valt me op en ik maak een foto. Want ik ken het merk niet en moet er om lachen. Daarbij moet ik iets fotograferen voor jou, de lezer. En het voelt niet gepast mensen te fotograferen die hier op krachten komen. Even geen 'prachtige portretten van den zelfkant' dus:
21.40 uur Een van de mannen is dronken en voelt zich verschrikkelijk. Een vrouw die niet meer in zijn leven is. Een ander troost hem en zegt dat ie sterk moet zijn. En dat 'ie hem zal helpen. Altijd. "Ok man. Dankjewel". Het helpt voor even.
21.50 Benyounes schiet om me heen met soep, bordjes en kopjes en geeft instructies. Binnen no time is alles opgeruimd. De muziek gaat uit. Ik poog een discrete selfie te maken, zonder mensen herkenbaar in beeld te brengen.
21.57 De lichten gaan uit. "Beter!" "Dankjewel!" klinkt uit de zaal.
Ben zegt: "je kan je bed gaan opmaken." Pardon? Slapen? Ik was in de veronderstelling dat we nachtwakend zouden doorbrengen. Mijmerend over het leven, de zelfkant en het dunne lijntje tussen er binnen en er buiten. En een interview met Ben,. zelf ook dakloos. Dat was mijn plan.
Hij wijst me de wasbak in de Kunstsuite. "Hier kan jij jouw mond wassen. Daar is wc". Ik krijg een hand en een grijns: "Tot morgen, ik sta om zeven uur op."
Das best luxe.
22.30 Ik typ dit. Op mijn veldbed in mijn eigen slaapzak. In de Kunstsuite naast me slaapt de vrouw die verleerd is liggend te slapen (daar wordt ze zeeziek van). Ik hoor haar soms van houding veranderen. Beneden is het stil. Dit is het saaiste liveblog ooit. Sorry. Hier nog een foto van mij in mijn bed:
07.00 uur
07.12 uur
Op de trap kom ik Ben tegen. Waar mijn kapsel nog achterstevoren zit en de vouwen in mijn gezicht lijkt hij precies de man die me gisteravond een goedenacht wenste. Ik verdenk hem er dan ook van ofwel staand geslapen te hebben, ofwel gewoon doorgewerkt te hebben. Dat doet Ben namelijk onafgebroken, werken. Nie lullen maar poetsen. Het interview blijft voorlopig uit, Makom ontwaakt.
07.15 uur
Bammen smeren met Ben. Boterham met kipfilet. En één met kaas voor de vrouw die niet liggend slapen kan, want die eet geen vlees.
07.28 uur Iemand gaat de deur uit: "tot vanavond". Antwoord: "Werk ze!"
07.46 uur Er liggen mensen te slapen, het gesprek aan de ontbijttafel escaleert af en toe naar grove moppen waar anderen dan weer geen zin in hebben. De slapers ruimen bedden op, zetten de tafels terug, wassen dingen af, poetsen de bar, de tafels, de wc's en de hal. Het is een systeem. Een systeem waar ik niet in thuishoor, ik ben de enige die niet weet wat te doen. Ik zie de verdrietige man wat verloren in de reuring staan. Twijfelend om te gaan, hij wil zeggen dat hij gaat. Maar iets houdt hem tegen.
Even later komt hij langs, toch op weg naar buiten. Hij geeft me een hand: "dankjewel". Ik zie het verdriet vlak achter zijn ogen en hoor zijn stem overslaan als ik hem een fijne dag wens: "ja toch, jij ook."
08.42 uur
Ben zei nog dat ze om 9 uur allemaal weg moesten zijn en de laatste bezoeker (de man die de toiletten minutieus schoonmaakte) loopt de deur uit: "dankjewel!" Makom is brandschoon, alsof er niets gebeurd is. Klaar voor de ontvangst van het drugspastoraat dat er later op de dag zitting zal nemen.
8.59 uur
"Jij kan gaan hè, het is klaar. Ik ga nog even de was doen en dan naar De Kloof." Ben vliegt weer naar boven. Ik wil nog uitbrengen dat ik hem nog wil interviewen. Maar Ben heeft wel wat beters te doen. Poetsen namelijk, niet lullen.